SuperduperFun.

I supper duper love this day. I thought that this culminating thing will be devastating. But I was absolutely wrong, *sobs*. So, what made it fun? First, I was very happy when I saw most of my classmates attended the said event. And they're wearing the candy-pink shakespeare shirt! Yey! I can see now that everyone is United ;) I feel bad though, there is so little time left for us. Aww, but I know that we can see each other again next school year :) So next, France won champion in Ms. Mapeh. Yey! No Finals! Although, she just placed 1st runner up overall, we are still very proud of her ;D After, I saw my "Pre" (Nikko) and he's handsome :) LOL. HAHA :)) enough , enough , enough! HAHA :)) Then, pumunta kami ng MCDO :) I'm starving for haven't been eating since breakfast. (WHAT?!) And we had a little bonding too. I was surprised when Err gave me a coke float and fries and I was like "huh?" . I am still wondering kung sino nagbigay nun. And for sure, It's not Err. Hmm, whoever he/she is, he/she is my angel. He/she saved my STOMACH! Probably, he/she is the hero that can solve the country's poverty :)) HAHA. LOL! Just Kiddin*

Yeah. That's all ~ I love you guys. Candydreams :)

So True :D

She and Him

Paper and pen clutched each other
Write a piece of a magical gift,
A love that they had built together,
and the forever that they have to keep.

Black and white casts down the sky
A little snow fall on her skin
The man kissed her head up high,
and hold her hand so cold and thin.

Coffee and milk warmed down their bods
in the midst of a stranded ground
Fishermen hook out their rods,
and hope that soon they'll be found.

Kings and Queens ruled over their land
A world where both of them get trapped
The man stood up and hold her hand,
telling her she was the greatest thing he had.

She and Him in a world of love
A place they had wished and dreamt
They are as free as a flying dove,
Forever stranded on the same ground.

That what makes me who I am.

I am proud to be CHIBI !

Friendship... is not something you learn in school. But if you haven't learned the meaning of friendship, you really haven't learned anything."

Noong bata pa ako, lahat ng kalaro ko, kaibigan ko. Kahit madaya sa chinese garter o maangas sa pagyayabang ng barbie, okay lang, Pero, sa paglipas ng panahon, unti-unti kong nalalaman kung ano ba talaga ang ibig sabihin ng kaibigan. Kaibigan bang maituturing ang hangad lamang sa'yo ay pakinabang? O, kaibigan kalang niya kasi ikaw ang pinakasikat? Para sakin, hindi. Ewan ko sa'yo. Basta ako, isa lang ang pananaw ko. Ang pagkakaibigan ay hindi nasusukat sa tagal ng samahan o kung gaano na karami ang naitulong mo o naibigay nila sayo. Kundi kung paano pinapahalagan ng bawat isa ang espesyal na relasyon na namamagitan sa kanila.

Kanina, aking napuna, nagtayuan ang magbabarkada hawak ang pangalang iniingat-ingatan nila. Lahat walang takot na humarap sa parusang maari nilang kaharapin. Lahat napasulyap sa kanila. Ultimo yung yung pinakawalang-pakealam sa klasrum ay lumaki ang mata at tinignan sila. Hindi sila nahiya. Tuwid ang tayo at puno ng pag-asa. Na sana, hindi magkakahiwa-hiwalay ang bawat isa sa araw na inaasahan nilang masaya silang tatawa at bubuo ng magagandang alaala. Akala nila bumait na ang leon sapagkat sa isang iglap, napaburan sila. Ngunit, kinain ng mapait na kapalaran ang kanilang pag-asa. Napaupo ang isa, sumunod ang isa pa. Hinawakan ang mata at pinipigilan ang luhang nagbabadyang tumulo galing sa mga mata. Ngunit sadyang walang makakapantay sa bigat na nararamdaman nila. Tuluyan nang bumuhos ang luha at humagulgol sa harap ng iba. Makikita sa mga hindi kabarkada ang mukhang "wala kaming pakialam." Naaalala pa ng isang umiiyak na isang araw, nagplano ang buong klase. Na kahit kailan, ay walang hiwalayan. Ngunit bakit ganito? Walang nangahas maliban sa magkakabarkada. Naiwan sila sa ere. Sila ang napasama. Buti na lang, nagbago ang isip ng leon. Mukhang bumalik ang mood at pinagbigyan ang hiling. Pasalamat sila, may tumayo at nagkusa. "Buti nalang! May nag-ala Jose Rizal sa klase!" Kitang kita ang saya sa kanilang mukha. Hindi man lang nagpasalamat sa magbabarkada. Iniwan nanaman silang mag-isa habang ang iba, nagsasaya.

Ngayon, alam ko na. Hindi ka pala sigurado sa mga taong nakapaligid sayo. Maaring sa harap mo, mabait sila at nakangiti. Subalit pagkatalikod mo, pinapatay ka na unti-unti. Totoo pala na hindi dapat maniwala sa mga salita, maniwala sa gawa. Sapagkat ang iba, matapang lang kung nakatalikod ang kalaban, pag nakaharap, nagpapawis na sa takot. Buti nalang at tamang landas ang napili ko. Hindi man kami lahat matatalino, maganda, gwapo, at talentado .. ngunit may isang bagay na kaya naming ipagmalaki. Na sa ganitong edad, alam na namin ang tunay na kahulugan ng salitang pagkakaibigan. Lahat may pagpapahalaga sa bawat isa at nasa motto namin ang " Walang Iwanan."

Panakip-Butas

"Kapag pinilit mo ang sarili mo sa taong ayaw sa'yo, para kang namamangka sa kalasda -- hindi ka na umuusad, mukha ka pang tanga."

Sa mundong ginagalawan ko, puno ng usok. Lason na unti-unting dumadaloy sa aking katawan at unti-unti akong pinapatay. Halos pinpigilan ko na ang aking paghinga at hilingin na sana hindi nalang ako nabuhay. Minsan, iniisip kong magpakamatay. Tapusin ang buhay na walang kulay at walang halaga. Na sana, ako na lang sila, o siya. Masaya, walang problema at kasama ka. Ultimo langgam, hindi pipiliing makipagpalitan sa posisyon ko. Bigo, malungkot, at puno ng pagsisisi. Katangahang pinairal ang naging sanhin ng butas sa aking puso. Nagsisisi na sana, hindi ka na lang nakita. Na sana, hindi nalang ikaw ang pinili ng tadhana. Bumabaha ng luha ang aking mundo. Nalulunod na ako. Sumisigaw ako kaso walang nakakarinig. Wala, ni isa. Ni ikaw na inaasahan ko na sasagip sa buhay kong nasa bingit ng kamatayan. Gayunpaman, nakikita kita. Ikaw yun, ang nasa kabilang bahagi ng mundo katabi ko. Masaya, puno ng kulay at pag-asa. Walang iniisip kundi sya. Samantalang ako, umaasa. Na sana, andyan ako sa mundong katabi ng akin, katabi mo. Tayo ang masaya at walang pakialam sa mundo. Ngunit parang panaginip lamang yun at masyado akong napaniwala, naging tanga, at nagdusa.

Hindi ko alam kung bakit nangyayari sakin to ngayon. Kahit ako mismo, alam kong maraming gustong pumasok sa mundo ko. Nagagalit ako sa mata ko kasi ikaw lang ang nakikita, ikaw lang ang perpekto sa kanya. Naawa ako sa sarili ko kapag may tumutulong luha sa mata ko. Na sana, wala na lang akong pakiramdam tulad mo. Ang tanga ko. Ang tanga ko. Yan lang ang masasabi ko sa sarili ko dahil naubos ang oras ko sa taong hindi ako kayang pahalagahan. Natatakot na akong magkagusto ulit, ayoko na kasi maulit pa. Siguro, mas pipiliin kong lumayo sayo at itakwil ang pagkakaibigan natin kaysa naman araw araw kitang nakikita. Bumabalik lang kasi yung pakiramdam eh. Yung tipong may flashback na nagaganap. Magiging masaya ako sa una, pero matatapos na luhaan. Mauulit nananaman ang lahat at ako ang mananatiling talunan.

Ikaw at Ako sa Mundong Ito

Ang tao, dahil nga hindi perpekto, dumadating sa punto na nagkakamali. Gumagawa ng bagay na akala nila tama kasi ito'y masaya nang hindi muna inaalaam ang epekto nito. Tayong mga tao, masyadong dumidikit sa mga bagay na ating gusto. Oo, alam ko, maiksi ang buhay ng tao at dapat mabuhay ang bawat isa ng masaya. Pero masaya bang makita ang mundo na ikaw lang mag-isa? Ikaw mag-isang masaya, malungkot, umiiyak at nagwawala. Pasan mo ang sariling problema na walang tulong mula sa kasama at mag-isang tatahakin ang landas ng buhay. Ngayon, tatanungin ulit kita, masaya ba?

Parating pakatatandaan na ang buhay mo ay hindi para sayo lamang. Tandaan: Dalawa ang pinakaimportanteng araw sa buhay mo. Una, yung araw na pinanganak ka at pangalawa, ung nalaman mo kung para kanino ka nabuhay. Lagi mong i-consider ang magiging damdamin ng mga taong nakapaligid sayo. Minsan naman maging selfless ka. Hindi mo siguro napapansin yung mga sakripisyo nila para sayo. Itatak mo sa iyong puso't isipan na hindi mo mararating kung saan ka man ngayon kung hindi dahil sa kanila. Huwag sarilihin ang lahat, kapatid. Tandaan na hindi nagsarili ang diyos at mas piniling iligtas tayo. Alam nating lahat na ang ang paraiso ay hindi mabubuo kung walang kasama si Adan, o walang kasama si Eba. Lahat magkakadugtong, parang PUZZLE yan. Hindi mo pwede ikabit ang isa sa hindi nya kapareha, dahil kung ginawa mo, mukhang alien na yan. Kasi lahat ng tao may nakalaan na kasama. Kailangan lang maghintay. At pag andyan na, pahalagahan at mahalin, hindi awayin. Kasi minsan lang dumadating ang taong magpapahalaga sayo. Wala nang wait! Wala nang Teka muna! Kasi iyan pag nawala, parang isang bula.

Kung lalahatin, isa lang ang ibig nitong sabihin, "Ang tao ay hindi nabubuhay para sa sarili lamang." Matutong magpahalaga sa kapwa at mabubuhay ka ng masaya.